EDWIN'S COLUMN (1): ‘Beleving’

 ✒️ EDWIN’S COLUMN (1): ‘Beleving’


Onlangs hebben we kennis gemaakt met Edwin van Hoof, fan en de schrijver van het mooie Engelstalige artikel over zijn liefde voor harde muziek en de combinatie met ijshockey. Edwin gaat op een geheel eigen wijze voor de Kemphanen Socials een aantal bijdragen verzorgen en dit is de eerste in de reeks.

In deze bijdrage draait en gaat het om zijn ‘Beleving’ van de zaterdagavond, heerlijk leesvoer…

‘Beleving’

We draaien de parkeerplaats op aan de Antoon Coolenlaan. Bouwmaterialen en afzettingen die al maandenlang het ‘werk in uitvoering’ omzomen. Als we de auto verlaten en via de laan richting ijssportcentrum wandelen stijgt de spanning. Nieuw zijn de blowers buiten, die oranje en blauwe nylon reuzen de lucht in blazen.

Binnen dimmen de lichten en voorzien onze clubkleuren het ijssportcentrum van een sfeervolle gloed. De ronkende tonen van ‘Down with the Sickness’ van Disturbed schallen uit de speakers en wanneer de vlammen het stadion nog meer oranje kleuren, stormen onze Hanen het ijs op. Cirkelend naar de blauwe lijn toe om hun tegenstander welkom te heten. Het contact met het ijs, gevolgd door een korte huddle en een yell, net voor de eerste puck-drop. De adrenaline stijgt. Dordrecht Lion bracht onze Hanen het eerste puntverlies toe in dit seizoen, en een gewaarschuwde Haan telt voor twee.

Vanaf de eerste minuten vloeit het spel richting Rajala’s goal. Een spervuur aan schoten en passes, niet altijd zuiver, doen mij op het randje van de stoel belanden. De Lions goalie houdt zich staande en even later worden de Hanen verrast. Één pijlsnelle uitbraak met retestrakke pass doet Rowan Delil oog in oog komen staan met Arend Mijnsbergen. Groen tegen oranje, oog in oog. Het moment lijkt een eeuwigheid te duren. Als een slow-mo. Een korte beweging met de pols en we kijken tegen een achterstand aan. Delil is verschalkt.

De spelers kijken elkaar aan en glimlachen ter bevestiging van hun veerkracht. Dat tonen ze ook. Flitsende aanvallen en heerlijk technisch spel worden afgewisseld door slordigheid en rommelige periodes. Het spel golft over en weer, slechts summier onderbroken. Onderbrekingen zijn vooral de penalties voor onze Hanen. Ik sla me regelmatig de handen voor mijn ogen. Onbegrip over de gemiste kans, vertwijfeld over de schoonheid van sommige acties. Even vaak ook desperaat vanwege de plotse onverschilligheid of het gestuntel.

De eerste aanvalslijn doet veelvuldig van zich spreken en het is wederom ons ‘wonderkind’ Karlsson die met grote regelmaat door de defensie van Lions klieft. We tekenen prachtige acties op van deze Scandinavische held. Een adembenemende passeerbeweging in een overvol centrum, met een sleepbeweging met de stick, waarmee hij iedereen te kijken zet, gevolgd door een perfect geplaatst schot. Het doet mij de adem stokken. Rajala redt met een flitsende beweging. Diezelfde Karlsson trekt nog voor de eerste pauze de stand gelijk, in een short-handed situatie. Bam! We juichen!

De tweede periode toont vervolgens een vergelijkbaar scoreverloop. Tandenknarsend zie ik weer die vermaledijde achterstand, worden we weer geconfronteerd met rommelige fases en slordig spel. Onze Finse reus Hännekäinen wankelt defensief vaker dan we gewend zijn, al toont hij aanvallend wel weer zijn finesse, turend vanonder zijn vizier. Vaak duikt hij op in het aanvalsvak, zijn stick draaiend tussen zijn handschoenen.

Weer een penalty, too many men on the ice. Lions’ Panchenko brengt Galjaard in stelling en als een duveltje uit een doosje zet hij Dordrecht Lions weer op voorsprong. Het groene ‘uitvak’ is door het dolle heen en de spelersbank veert overeind. De tweede periode is rommelig en wordt volgepompt met adrenaline. Het spel wordt vaker onderbroken. Er zijn opstootjes. Marchanderende referees zorgen voor irritatie. Doorgebroken Hanen worden neergehaald, het spel mag door. Een leeuw wordt de boarding ingereden, er volgt een penalty. Ik krijg het mezelf niet uitgelegd, en het zorgt voor onvrede op de tribunes. Irritatie… Die ergernis stijgt naar een kookpunt als achtereenvolgens Mijnsbergen en Rath het publiek tergen met provocerende gebaren. De duels verharden. Er worden stevige gevechten geleverd en de sin-bin vult zich regelmatig.

Ik mis de balans en mis de zwaardere straffen, vooral na een escalerend opstootje waarin de schaatsen onbestraft vooruitgaan met als doel een ander te verwonden. Het Dordtse groen werkt inmiddels als een rode lap op onze Hanen en het publiek. Op het randje zit ik mezelf te verbijten. Zelden eerder heb ik me zo zitten ergeren aan de arbitrale beslissingen. Niet vaak heb ik zo in dubio gezeten over de gedecideerde ‘ruling’. Zeker als binnen 10 seconden vergelijkbare acties bij Lions onbestraft blijven en er vervolgens een Haan geroosterd wordt. Het drukt een stempel op soms flitsende acties en gedegen aanvallen. Het wrange gevoel wint het van de euforie, totdat in de derde periode de bakens worden verzet.

Een aantal straffe acties volgen elkaar in rap tempo op en Jakob Karlsson toont veelvuldig zijn klasse. Hij is getergd en aanwezig, neemt de leiding. De tweede en derde lijn haken aan in deze wilskracht. Roy Ansems en Julian Markgraaf zijn eveneens prominent aanwezig met de aanvalsgolven. Opvallend is de gedrevenheid in het spel van onze rijzende ster Valerius Ng, die vaak en veel tussen de defensie door glipt. Danny Mols is statisch, gedegen, en overziet het spel, stuurt vaker een scherpe pass de diepte in.

Toch wordt het verschil weer gemaakt door Karlsson die met een aantal vlijmscherpe acties Kärlis Andersons in scoringpositie brengt. Gesterkt door Ethan Hawes’ defensieve slimmigheid en passing vanaf de blauwe lijn cirkelen de Hanen als aasgieren rond Roona’s goal op zoek naar kleine ruimtes. Het ijzer wordt geraakt en de catcher glove maakt nu overuren. Het groen bibbert, ik bijt mijn nagels. Ik veer op als er weer een scherpe pass voorlangs gaat en niemand de stick ertegen weet te duwen. Een schotenregen. Een spervuur.

De druk neemt hand over hand toe. We ruiken de adrenaline en voelen de elektriciteit van het ijs stoten. Jakob slaat de stick op het ijs om de puck te claimen. Hard gepasst door Ethan zien we zijn stick bijna breken. Hij flitst voor en achter de goal langs, en Rajala’s hoofd schiet van links naar rechts.

Vervelend als een wesp wisselt Jakob van positie met Andersons. Onberekenbaar en snel. De goalie is hem kwijt. Hij legt aan voor een snelle pass… Kärlis verschalkt de Finse goalie op die manier daarna twee keer. Hij vindt de kleine ruimtes na Karlsson’s wonderlijke passing. Het schot dat de winst over de streep trekt is als een wiskundig raadsel met een te grote puck gedrukt in een minuscuul gaatje. De sticks gaan de lucht in en de oranje bank spuit omhoog. Euforie… ontlading.

Een terechte en zeer zwaarbevochten zege waarin we soms prachtige acties zagen afgewisseld met uitermate rommelig spel, onderstreept met een aantal ‘blunders’. Het scorend vermogen en de daadkracht die prevaleren boven de defensieve fundamenten van ons team. Het is soms gevaarlijk spel, vooral als een Leeuw kansen ruikt en het jachtinstincten benut, al dan niet veroorzaakt door vreemde beslissingen van de leiding.

De zege staat, op naar de play-offs.

‘Let’s go Edwin!